အသြားေစခိုင္းသူ၊ အစြယ္လိုသူနဲ႔ ေလးပစ္သူမ်ားသို႔
Photo: AFP
နိဒါန္း
ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို ၾကားဖူးနား၀ ရွိၾကမွာပါ။ ပံုျပင္ေလးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းလြန္းလို႔ ျပန္ေျပာပါရေစ။
တစ္ခါက ရြာေလးတစ္ရြာက အိမ္ေလးတစ္အိမ္မွာ ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ ဒီႂကြက္ကေလးဟာ အေတာ္ေလးကို ေသာင္းက်န္းလို႔ အိမ္ရွင္က ၿမိဳ႕သြားတဲ့အခါ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု ၀ယ္လာသတဲ့။ ဒါကို လူေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အေနၾကာလာတဲ့ ၾကြက္ကေလးက သိသတဲ့။ သူ႔ကို ဒုကၡေပးမယ့္ ပစၥည္းမွန္းသိေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့။
ဒီေတာ့ သူဟာ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ တိရစၦာန္ေတြကို ရင္ဖြင့္တာေပါ့။ ပထမ သူဟာ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ၾကက္ဖႀကီးနဲ႔ သြားေတြ႔သတဲ့။
“ၾကက္ဖႀကီးေရ၊ အိမ္မွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ႀကီး ေရာက္ေနၿပီဗ်”
ဒါကို ၾကားေတာ့ ၾကက္ဖႀကီးဟာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလိုက္သင့္ေတာ့ ျပန္ေျပာတာေပါ့။
“ေအး၊ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ တို႔ၾကက္ေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူးကြ၊ မင္းတုိ႔နဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။ မင္းသတိထားေန” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒါနဲ႔ ၾကြက္ကေလးဟာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားၿပီး အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ၀က္ကေလးကို သြားေျပာတယ္။
“ကို၀က္ေရ၊ အိမ္မွာ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ႀကီး ေရာက္ေနၿပီဗ်” လို႔ ေျပာျပသတဲ့။
ဒါကိုၾကားေတာ့ ၀က္ႀကီးက “ေအး၊ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ တို႔၀က္ေတြနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ဘူးကြ၊ မင္းတုိ႔နဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတာေပါ့။ ဒီအခါ ၾကြက္ကေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ၀က္ကေလးက “ေအးကြာ..မင္းသတိထားေနေပါ့” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ႂကြက္ကေလးဟာ စိတ္သက္သာရာရလိုရျငား အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ႏြားႀကီးဆီ သြားေျပာတယ္။
“ကိုႏြားႀကီး..ကိုႏြားႀကီး”
“ေဟ-ဘာတုံး”
“အိမ္မွာ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ႀကီးတစ္ခု ေရာက္ေနၿပီဗ်”
“ေဟ ဟုတ္လား၊ ေအးကြာ သတိထားေပါ့၊ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ တို႔ႏြားေတြနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ဘူးကြ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၾကြက္ကေလးဟာ အိမ္ထဲျပန္၀င္ၿပီး သူပုန္းေနက် ေခ်ာင္ထဲ ၀င္ပုန္းေနတာေပါ့။
အိမ္ရွင္လင္မယားက ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ကိုဆင္ၿပီး ဒိန္ခဲကို အစာအေနနဲ႔ ထည့္ထားသတဲ့။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္က ‘ေဒါက္’ ခနဲ အသံၾကားတယ္။ ဒီအသံကို ၾကားတဲ့ အိမ္ရွင္မဟာ ၾကြက္ေတာ့ မိၿပီလို႔ သူေထာင္ထားတဲ့ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆီကို အေျပးသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္မွာ မိေနတာက ၾကြက္မဟုတ္ဘူး။ ေႁမြတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေျမြဟာ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ေပၚကေန ျဖတ္သြားမိလို႔ အၿမီးဟာ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ညပ္မိေနတာ ျဖစ္တယ္။ အိမ္ရွင္မဟာ အေမွာင္ထဲ မျမင္မစမ္းနဲ႔ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ကို သြားကိုင္ေတာ့ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ေျမြက ေပါက္လုိက္ေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္မကို ေဆး႐ံုတင္လိုက္တာေပါ့။ အဲဒီေခတ္က ေဆး႐ံုမွာ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးလည္း မရွိေလေတာ့ အိမ္ရွင္မရဲ႕ေရာဂါက တိုးပဲတိုးလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ႐ိုးရာနည္းနဲ႔ပဲ ကုမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ကိုေခၚလာတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တိုင္းရင္းဆရာက အားရွိေအာင္ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ေလး တိုက္ဖို႔ေျပာေတာ့ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဟာ သူနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္ဘူးလို႔ေျပာတဲ့ ၾကက္ဟာ စြပ္ျပဳတ္ျဖစ္သြားရွာတယ္။ ဒီလို ေျမြေပါက္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းကိုၾကားေတာ့ ရပ္နီးရပ္ေ၀းက ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ အိမ္ကို သတင္းလာေမးတယ္။ ဒီအခါ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဟာ သူနဲ႔မဆိုင္ဘူးေျပာတဲ့ ၀က္ကိုေပၚၿပီး တခ်ိဳ႕ကို ခ်က္ေကြၽးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေဆးကုစရိတ္ရေအာင္ ေရာင္းစားရတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အိမ္ရွင္မဟာ ေျမြဆိပ္နဲ႔ပဲ ဆံုးပါးသြားတယ္။ ဒီအခါ သူတို႔ဆီက ထံုးစံအတိုင္း ရက္လည္မွာ တစ္ရြာလံုးအတြက္ ေကြၽးေမြးရတယ္။ ဒီအတြက္ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဟာ သူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ယူဆတဲ့ ႏြားဟာလည္း အမဲသား ျဖစ္သြားရရွာတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြဟာ တို႔တစ္ေတြနဲ႔ အားလံုး ဆိုင္တတ္ပါတယ္။
ကဒါဖီနဲ႔ လစ္ဗ်ား
အရင္ေခတ္ကေတာ့ တစ္စံုတစ္ခု လုပ္တဲ့အခါ မဆိုင္သလို ေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေပးတာယူ၊ ေကြၽးတာစား၊ ခံမေျပာနဲ႔ဆိုတဲ့ေခတ္လည္း ရွိခဲ့တယ္။ လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းဟာ အားလံုးက ၀ိုင္းလုပ္ရတဲ့ ေနရာပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က လူလည္က်ရင္ေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံက ဆင္းရဲေတာ့တာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ အစိုးရနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ အာဏာနဲ႔လက္နက္ ရွိေနေလတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြဟာ သူတို႔ျပဳသမွ် ႏုရမယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ေလာဘေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြကို လွည့္စားၾကတယ္။ ဒီလုိျပႆနာမ်ိဳးကို ႏိုင္ငံမ်ားစြာမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြ႔ဖူးၿပီျဖစ္တယ္။
ဥပမာအေနနဲ႔ တင္ျပရရင္ ကဒါဖီနဲ႔ လစ္ဗ်ားကိစၥပဲေပါ့။ ကဒါဖီဆိုတာ တစ္ခ်ိန္က လစ္ဗ်ားႏိုင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ပါပဲ။
လစ္ဗ်ားမွာ ေရနံထြက္တယ္။ တစ္ေန႔ကို ေဒၚလာ သန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ ၀င္ေငြရွိတဲ့ ႏိုင္ငံပါပဲ။ ဒီပမာဏဟာ အင္မတန္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အာဏာေရာ၊ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ေတြကိုေရာ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ကဒါဖီဟာ ျပည္သူေတြကို လွည့္ျဖားၿပီး ျပည္သူပိုင္ေငြေတြကို ေမာင္ပိုင္စီးေတာ့တာပဲ။ လစ္ဗ်ားမွာ ခ်မ္းသာသင့္တဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ဆင္းရဲေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ေပၚၿပီး ကဒါဖီဟာ သူ႔ရဲ႕ေရႊေသနတ္နဲ႔သူ လုပ္ႀကံခံခဲ့ရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျပႆနာၿပီးသြားရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ယေန႔တိုင္ လစ္ဗ်ားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။
ဒီေနရာမွာ သတိထားရမွာက ကဒါဖီကို ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ အာဏာရွင္ လုပ္ခြင့္ေပးခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။ ဒီႏွစ္ ၃၀ မွာ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး အစစအရာရာ နိမ့္က်တဲ့ လစ္ဗ်ားႏိုင္ငံသားေတြဟာ ျပည္တြင္းစစ္သံ သရာထဲကို က်ေရာက္သြားရွာေလေတာ့တာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေကာ ဘာထူးလို႔လဲ၊ အလုယူခံထားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ အဖ်က္ဆီးခံထားရတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုကေန ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားတယ္။ ခု ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ႀကံစည္ၾကတယ္။ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အစိုးရကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆတယ္။
ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ
ပြင့္လင္းျမင္သာမွသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံကို ထူေထာင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ အစိုးရရဲ႕ လုပ္ေဆာင္တာေတြကို ျပည္သူေတြကို ခ်ျပဖို႔ လိုတယ္။ ဒီတာ၀န္ကုိ စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ေျပာတဲ့ မီဒီယာက ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ ဒီအတြက္ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ လိုတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာ မီဒီယာဆိုတာ ျပည္သူနဲ႔ အစိုးရအၾကား ေပါင္းကူးပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကို အစိုးရေတြက မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္းလို႔ ယူဆတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြရဲ႕ မေကာင္းတာကိုသာ ျမင္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရနဲ႔ မီဒီယာသမားေတြ မတည့္ၾကဘူး။ မီဒီယာရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ အစိုးရ စည္းကမ္းလြတ္ လုပ္တာေတြကို ခ်ျပႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြမွာ ရွိတယ္။
ဒီအတိုင္းပဲ။ အခြန္ေရွာင္တဲ့ ခ႐ိုနီေတြ၊ ျပည္သူကို ႏွိပ္စက္တဲ့ သူေဌးေတြဟာ မီဒီယာကို မုန္းတယ္။ ဒီလိုမုန္း႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မထိခိုက္တတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မီဒီယာေတြေၾကာင့္ ထိခိုက္သူမ်ားကေတာ့ မီဒီယာကို ၿဖိဳဖ်က္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြဟာ တစ္ႏွစ္ကို ၅၀ ကေန ၁၀၀ အထိ ေခ်မႈန္းခံေနရတာကို ေတြ႕ရတယ္။
သူတို႔ဟာ အသတ္ခံရတဲ့အျပင္ ေထာင္က်တာေတြ ျပန္ေပးအဆြဲခံရတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဥပမာျပရရင္ေတာ့ ခ်ာလီဟက္ဘဒူး (Charlie Habdo) ဆိုတဲ့ ျပင္သစ္မဂၢဇင္းပါပဲ။ ဒီႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၇-၁-၂၀၁၅ မွာ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္နဲ႔ ကာတြန္းဆရာသံုးေယာက္ဟာ ျပင္သစ္၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕က Charlie Habdo မဂၢဇင္းတိုက္မွာ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ၿပီး အသတ္ခံရတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ဆိုင္လဲ။ ပဲရစ္ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြ၊ လန္ဒန္ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြ၊ ဘာလင္ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြဟာ လမ္းေပၚ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အင္မတန္ခ်မ္းတဲ့ သူတို႔ဆီက ေဆာင္းရာသီညဘက္မွာ သူတို႔ဟာ လမ္းေပၚထြက္ၿပီး ဆုေတာင္းပြဲေတြ လုပ္တယ္။ သူတို႔ဟာ ေသဆံုးသူေတြနဲ႔ အတူရွိေနေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ျပသၾကတယ္။
အထူးျခားဆံုးကေတာ့ အဲဒီမွာ “I am Charlie” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ကိုင္ၿပီး ‘ကြၽန္ေတာ္က ခ်ာလီပါ’ ဒါမွမဟုတ္ ‘ကြၽန္မဟာ ခ်ာလီပါ’ လို႔ ေျပာသြားတာပါပဲ။
ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ပါ
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဂ်ာနယ္လစ္ ကိုပါႀကီးဟာ အတိုက္အခိုက္ခံရၿပီး ေသဆံုးသြားတယ္လို႔ သိရတယ္။ အမႈက စစ္ေဆးဆဲမို႔ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုေသဆံုးတယ္ ဆိုတာကို ေျပာခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါက နယ္စပ္မွာ ျဖစ္တာပါပဲ။
ယေန႔မွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာပါ လက္ရဲဇက္ရဲ ျဖစ္လာတာကို ေတြ႕လာရတယ္။ Eleven Media ရဲ႕ စီအီးအိုကို တိုက္ခိုက္တဲ့ ကိစၥပါပဲ။
‘ကံုးသီး’ ေတြနဲ႔ အေသပစ္တယ္ ဆိုတာကို ပတ္၀န္းက်င္က သတိထားမိတယ္။ “ေသေအာင္ပစ္၊ မွန္ကြဲေအာင္ပစ္” လို႔ေျပာၿပီး ပစ္တယ္လို႔ ကာယကံရွင္က ၾကားခဲ့ပါတယ္။
ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္ထားတဲ့ Organized Crime ပါပဲ။ ကားေတြပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕မွာ လုပ္ႀကံလို႔ အင္မတန္ လြယ္တယ္။ ဒါဟာ တို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထား ၾကမွာလား။
မေသပါနဲ႔ဦး
တကယ္ေတာ့ ဒီလိုလူေတြ တိုင္းျပည္အတြက္ အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီ နားမလည္ပါးမလည္ လုပ္ႀကံခံရ အသတ္ခံရနဲ႔ ေသဆံုးသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
ဥပမာ ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိန္းဆိုရင္ ၃၀ ေက်ာ္နဲ႔ ကြယ္လြန္ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အႏုပညာကို ႐ိုက္သတ္လိုက္သူက မသိဘူး။ သူဟာ စာေရးဆရာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ အႏုပညာရွင္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို ခဏနဲ႔ သတ္လိုက္လို႔ရတယ္။ သူ႔လို ပညာရွင္ေတြ ႏွစ္ ၁၀၀ မွာ တစ္ေယာက္ ေမြးဖြားမလာႏိုင္ပါဘူး။
ဒီအတိုင္းပါပဲ။ သိပၸံေမာင္၀ဆိုရင္ ေခတ္စမ္းစာေပ စာေရးဆရာပါပဲ။ သူဟာ အစိုးရ၀န္ထမ္း ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို ဓားျပက သတ္လိုက္တယ္။ သတ္တဲ့ ဓားျပဟာ သိပၸံေမာင္၀ဟာ ျမန္မာစာေပကို ဘယ္လိုအက်ိဳးျပဳေနသလဲ ဆိုတာကို သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ လုပ္ႀကံတဲ့ အဖြဲ႔ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို မသိၾကတာ မ်ားတယ္။ သူတို႔ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာ ဘယ္သူေတြကို ပစ္တာလဲ ဆိုတာကို သူတို႔ မသိၾကဘူးတဲ့။ သူတို႔လည္း ခိုင္းတာကို လုပ္သြားတာပါပဲ။ လူခ်စ္လူခင္ အင္မတန္မ်ားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ႀကံခံရတာကေတာ့ ျပည္သူေတြ အဓိက နစ္နာရပါတယ္။ တိုင္းျပည္လည္း ဆံုး႐ံႈးတာပါပဲ။
အဆံုး႐ံႈးခံမွာလား
လီကြမ္ယူဟာ စင္ကာပူႏိုင္ငံကို ထူေထာင္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို နမူနာယူပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အစည္းအေ၀းတစ္ခုမွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မဆံုး႐ံႈးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ ဆိုတာကို အတိအလင္း ေျပာသြားတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားရမွာက ျမန္မာျပည္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အလုပ္ႀကံခံရလုိ႔ ဒီလိုျဖစ္တာပါ” တဲ့။
အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အလားအလာ အရွိဆံုးႏိုင္ငံဟာ ေအာက္ဆံုးေရာက္သြားတာကို လီကြမ္ယူ သံုးသပ္ျခင္းပါပဲ။
ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဆံုး႐ံႈးခံလို႔ မျဖစ္ဘူး။ လုပ္ႀကံတာကို Assassin လို႔ ေခၚပါတယ္။ Assassin ဆိုတာ လူသတ္မႈပါ။ သတ္ရန္ ႀကံစည္ႀကိဳးစားတာေတြကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အဆံုးအ႐ံႈး မခံၾကပါနဲ႔။
သူတို႔ကို ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရင္ ဆက္တိုက္နစ္နာမႈေတြ အမ်ားႀကီးပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳမယ့္ သူမ်ားဟာ အေနအထိုင္ အသြားအလာ ဆင္ျခင္သင့္တယ္။
နိဂံုး
နိဂံုးမွာ ေျပာရရင္ေတာ့ ေမတၱာတရားေပါ့ေလ။ လူလူခ်င္းထားသင့္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေမ့မေနပါနဲ႔၊ ဘယ္ဟာကိုမွ အမုန္းနဲ႔ ေျဖရွင္းလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာနာၾကရမယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနသူေတြကို ကူညီေဖးမဖို႔ လိုတယ္။ မေႏွာင့္ယွက္ရပါဘူး။
ဒါက အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ေတြက ဖံုးကြယ္ေနတယ္။ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ မသိေတာ့ဘူး။ မသိတာကို ေမာဟလို႔ ေခၚတယ္။
ေမာဟဆိုတဲ့ အမိုက္ေမွာင္ ဖံုးၿပီးေနတာပါ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေလာဘဆိုတဲ့ လိုခ်င္တပ္မက္မႈဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ႀကီး နိမ့္က်ေနတာ အားလံုးသိပါတယ္။ ကူညီၾကပါ။
အသြားေစခိုင္းသူေရာ၊ အစြယ္လိုသူေကာ၊ ေလးပစ္သူပါ သင္ခန္းစာယူႏိုင္ၾကပါေစ။
ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို ၾကားဖူးနား၀ ရွိၾကမွာပါ။ ပံုျပင္ေလးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းလြန္းလို႔ ျပန္ေျပာပါရေစ။
တစ္ခါက ရြာေလးတစ္ရြာက အိမ္ေလးတစ္အိမ္မွာ ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ ဒီႂကြက္ကေလးဟာ အေတာ္ေလးကို ေသာင္းက်န္းလို႔ အိမ္ရွင္က ၿမိဳ႕သြားတဲ့အခါ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု ၀ယ္လာသတဲ့။ ဒါကို လူေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အေနၾကာလာတဲ့ ၾကြက္ကေလးက သိသတဲ့။ သူ႔ကို ဒုကၡေပးမယ့္ ပစၥည္းမွန္းသိေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့။
ဒီေတာ့ သူဟာ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ တိရစၦာန္ေတြကို ရင္ဖြင့္တာေပါ့။ ပထမ သူဟာ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ၾကက္ဖႀကီးနဲ႔ သြားေတြ႔သတဲ့။
“ၾကက္ဖႀကီးေရ၊ အိမ္မွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ႀကီး ေရာက္ေနၿပီဗ်”
ဒါကို ၾကားေတာ့ ၾကက္ဖႀကီးဟာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလိုက္သင့္ေတာ့ ျပန္ေျပာတာေပါ့။
“ေအး၊ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ တို႔ၾကက္ေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူးကြ၊ မင္းတုိ႔နဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။ မင္းသတိထားေန” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒါနဲ႔ ၾကြက္ကေလးဟာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားၿပီး အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ၀က္ကေလးကို သြားေျပာတယ္။
“ကို၀က္ေရ၊ အိမ္မွာ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ႀကီး ေရာက္ေနၿပီဗ်” လို႔ ေျပာျပသတဲ့။
ဒါကိုၾကားေတာ့ ၀က္ႀကီးက “ေအး၊ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ တို႔၀က္ေတြနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ဘူးကြ၊ မင္းတုိ႔နဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတာေပါ့။ ဒီအခါ ၾကြက္ကေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ၀က္ကေလးက “ေအးကြာ..မင္းသတိထားေနေပါ့” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ႂကြက္ကေလးဟာ စိတ္သက္သာရာရလိုရျငား အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ႏြားႀကီးဆီ သြားေျပာတယ္။
“ကိုႏြားႀကီး..ကိုႏြားႀကီး”
“ေဟ-ဘာတုံး”
“အိမ္မွာ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ႀကီးတစ္ခု ေရာက္ေနၿပီဗ်”
“ေဟ ဟုတ္လား၊ ေအးကြာ သတိထားေပါ့၊ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ တို႔ႏြားေတြနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ဘူးကြ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၾကြက္ကေလးဟာ အိမ္ထဲျပန္၀င္ၿပီး သူပုန္းေနက် ေခ်ာင္ထဲ ၀င္ပုန္းေနတာေပါ့။
အိမ္ရွင္လင္မယားက ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ကိုဆင္ၿပီး ဒိန္ခဲကို အစာအေနနဲ႔ ထည့္ထားသတဲ့။
ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္က ‘ေဒါက္’ ခနဲ အသံၾကားတယ္။ ဒီအသံကို ၾကားတဲ့ အိမ္ရွင္မဟာ ၾကြက္ေတာ့ မိၿပီလို႔ သူေထာင္ထားတဲ့ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဆီကို အေျပးသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္မွာ မိေနတာက ၾကြက္မဟုတ္ဘူး။ ေႁမြတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေျမြဟာ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ေပၚကေန ျဖတ္သြားမိလို႔ အၿမီးဟာ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ညပ္မိေနတာ ျဖစ္တယ္။ အိမ္ရွင္မဟာ အေမွာင္ထဲ မျမင္မစမ္းနဲ႔ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ကို သြားကိုင္ေတာ့ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ေျမြက ေပါက္လုိက္ေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္မကို ေဆး႐ံုတင္လိုက္တာေပါ့။ အဲဒီေခတ္က ေဆး႐ံုမွာ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးလည္း မရွိေလေတာ့ အိမ္ရွင္မရဲ႕ေရာဂါက တိုးပဲတိုးလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ႐ိုးရာနည္းနဲ႔ပဲ ကုမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ကိုေခၚလာတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တိုင္းရင္းဆရာက အားရွိေအာင္ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ေလး တိုက္ဖို႔ေျပာေတာ့ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဟာ သူနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္ဘူးလို႔ေျပာတဲ့ ၾကက္ဟာ စြပ္ျပဳတ္ျဖစ္သြားရွာတယ္။ ဒီလို ေျမြေပါက္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းကိုၾကားေတာ့ ရပ္နီးရပ္ေ၀းက ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ အိမ္ကို သတင္းလာေမးတယ္။ ဒီအခါ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဟာ သူနဲ႔မဆိုင္ဘူးေျပာတဲ့ ၀က္ကိုေပၚၿပီး တခ်ိဳ႕ကို ခ်က္ေကြၽးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေဆးကုစရိတ္ရေအာင္ ေရာင္းစားရတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အိမ္ရွင္မဟာ ေျမြဆိပ္နဲ႔ပဲ ဆံုးပါးသြားတယ္။ ဒီအခါ သူတို႔ဆီက ထံုးစံအတိုင္း ရက္လည္မွာ တစ္ရြာလံုးအတြက္ ေကြၽးေမြးရတယ္။ ဒီအတြက္ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ဟာ သူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလို႔ ယူဆတဲ့ ႏြားဟာလည္း အမဲသား ျဖစ္သြားရရွာတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြဟာ တို႔တစ္ေတြနဲ႔ အားလံုး ဆိုင္တတ္ပါတယ္။
ကဒါဖီနဲ႔ လစ္ဗ်ား
အရင္ေခတ္ကေတာ့ တစ္စံုတစ္ခု လုပ္တဲ့အခါ မဆိုင္သလို ေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေပးတာယူ၊ ေကြၽးတာစား၊ ခံမေျပာနဲ႔ဆိုတဲ့ေခတ္လည္း ရွိခဲ့တယ္။ လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းဟာ အားလံုးက ၀ိုင္းလုပ္ရတဲ့ ေနရာပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က လူလည္က်ရင္ေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံက ဆင္းရဲေတာ့တာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ အစိုးရနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ အာဏာနဲ႔လက္နက္ ရွိေနေလတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြဟာ သူတို႔ျပဳသမွ် ႏုရမယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ေလာဘေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြကို လွည့္စားၾကတယ္။ ဒီလုိျပႆနာမ်ိဳးကို ႏိုင္ငံမ်ားစြာမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြ႔ဖူးၿပီျဖစ္တယ္။
ဥပမာအေနနဲ႔ တင္ျပရရင္ ကဒါဖီနဲ႔ လစ္ဗ်ားကိစၥပဲေပါ့။ ကဒါဖီဆိုတာ တစ္ခ်ိန္က လစ္ဗ်ားႏိုင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ပါပဲ။
လစ္ဗ်ားမွာ ေရနံထြက္တယ္။ တစ္ေန႔ကို ေဒၚလာ သန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ ၀င္ေငြရွိတဲ့ ႏိုင္ငံပါပဲ။ ဒီပမာဏဟာ အင္မတန္မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အာဏာေရာ၊ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ေတြကိုေရာ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ကဒါဖီဟာ ျပည္သူေတြကို လွည့္ျဖားၿပီး ျပည္သူပိုင္ေငြေတြကို ေမာင္ပိုင္စီးေတာ့တာပဲ။ လစ္ဗ်ားမွာ ခ်မ္းသာသင့္တဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ဆင္းရဲေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ေပၚၿပီး ကဒါဖီဟာ သူ႔ရဲ႕ေရႊေသနတ္နဲ႔သူ လုပ္ႀကံခံခဲ့ရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျပႆနာၿပီးသြားရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ယေန႔တိုင္ လစ္ဗ်ားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး။
ဒီေနရာမွာ သတိထားရမွာက ကဒါဖီကို ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ အာဏာရွင္ လုပ္ခြင့္ေပးခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။ ဒီႏွစ္ ၃၀ မွာ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး အစစအရာရာ နိမ့္က်တဲ့ လစ္ဗ်ားႏိုင္ငံသားေတြဟာ ျပည္တြင္းစစ္သံ သရာထဲကို က်ေရာက္သြားရွာေလေတာ့တာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေကာ ဘာထူးလို႔လဲ၊ အလုယူခံထားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ အဖ်က္ဆီးခံထားရတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုကေန ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားတယ္။ ခု ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ႀကံစည္ၾကတယ္။ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ အစိုးရကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆတယ္။
ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ
ပြင့္လင္းျမင္သာမွသာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံကို ထူေထာင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တယ္။ အစိုးရရဲ႕ လုပ္ေဆာင္တာေတြကို ျပည္သူေတြကို ခ်ျပဖို႔ လိုတယ္။ ဒီတာ၀န္ကုိ စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ေျပာတဲ့ မီဒီယာက ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ ဒီအတြက္ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ လိုတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာ မီဒီယာဆိုတာ ျပည္သူနဲ႔ အစိုးရအၾကား ေပါင္းကူးပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကို အစိုးရေတြက မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္းလို႔ ယူဆတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြရဲ႕ မေကာင္းတာကိုသာ ျမင္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရနဲ႔ မီဒီယာသမားေတြ မတည့္ၾကဘူး။ မီဒီယာရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ အစိုးရ စည္းကမ္းလြတ္ လုပ္တာေတြကို ခ်ျပႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြမွာ ရွိတယ္။
ဒီအတိုင္းပဲ။ အခြန္ေရွာင္တဲ့ ခ႐ိုနီေတြ၊ ျပည္သူကို ႏွိပ္စက္တဲ့ သူေဌးေတြဟာ မီဒီယာကို မုန္းတယ္။ ဒီလိုမုန္း႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မထိခိုက္တတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မီဒီယာေတြေၾကာင့္ ထိခိုက္သူမ်ားကေတာ့ မီဒီယာကို ၿဖိဳဖ်က္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြဟာ တစ္ႏွစ္ကို ၅၀ ကေန ၁၀၀ အထိ ေခ်မႈန္းခံေနရတာကို ေတြ႕ရတယ္။
သူတို႔ဟာ အသတ္ခံရတဲ့အျပင္ ေထာင္က်တာေတြ ျပန္ေပးအဆြဲခံရတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဥပမာျပရရင္ေတာ့ ခ်ာလီဟက္ဘဒူး (Charlie Habdo) ဆိုတဲ့ ျပင္သစ္မဂၢဇင္းပါပဲ။ ဒီႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၇-၁-၂၀၁၅ မွာ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္နဲ႔ ကာတြန္းဆရာသံုးေယာက္ဟာ ျပင္သစ္၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕က Charlie Habdo မဂၢဇင္းတိုက္မွာ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ၿပီး အသတ္ခံရတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ဆိုင္လဲ။ ပဲရစ္ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြ၊ လန္ဒန္ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြ၊ ဘာလင္ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြဟာ လမ္းေပၚ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အင္မတန္ခ်မ္းတဲ့ သူတို႔ဆီက ေဆာင္းရာသီညဘက္မွာ သူတို႔ဟာ လမ္းေပၚထြက္ၿပီး ဆုေတာင္းပြဲေတြ လုပ္တယ္။ သူတို႔ဟာ ေသဆံုးသူေတြနဲ႔ အတူရွိေနေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ျပသၾကတယ္။
အထူးျခားဆံုးကေတာ့ အဲဒီမွာ “I am Charlie” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ကိုင္ၿပီး ‘ကြၽန္ေတာ္က ခ်ာလီပါ’ ဒါမွမဟုတ္ ‘ကြၽန္မဟာ ခ်ာလီပါ’ လို႔ ေျပာသြားတာပါပဲ။
ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ပါ
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဂ်ာနယ္လစ္ ကိုပါႀကီးဟာ အတိုက္အခိုက္ခံရၿပီး ေသဆံုးသြားတယ္လို႔ သိရတယ္။ အမႈက စစ္ေဆးဆဲမို႔ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုေသဆံုးတယ္ ဆိုတာကို ေျပာခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါက နယ္စပ္မွာ ျဖစ္တာပါပဲ။
ယေန႔မွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာပါ လက္ရဲဇက္ရဲ ျဖစ္လာတာကို ေတြ႕လာရတယ္။ Eleven Media ရဲ႕ စီအီးအိုကို တိုက္ခိုက္တဲ့ ကိစၥပါပဲ။
‘ကံုးသီး’ ေတြနဲ႔ အေသပစ္တယ္ ဆိုတာကို ပတ္၀န္းက်င္က သတိထားမိတယ္။ “ေသေအာင္ပစ္၊ မွန္ကြဲေအာင္ပစ္” လို႔ေျပာၿပီး ပစ္တယ္လို႔ ကာယကံရွင္က ၾကားခဲ့ပါတယ္။
ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္ထားတဲ့ Organized Crime ပါပဲ။ ကားေတြပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕မွာ လုပ္ႀကံလို႔ အင္မတန္ လြယ္တယ္။ ဒါဟာ တို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထား ၾကမွာလား။
မေသပါနဲ႔ဦး
တကယ္ေတာ့ ဒီလိုလူေတြ တိုင္းျပည္အတြက္ အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီ နားမလည္ပါးမလည္ လုပ္ႀကံခံရ အသတ္ခံရနဲ႔ ေသဆံုးသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
ဥပမာ ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိန္းဆိုရင္ ၃၀ ေက်ာ္နဲ႔ ကြယ္လြန္ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အႏုပညာကို ႐ိုက္သတ္လိုက္သူက မသိဘူး။ သူဟာ စာေရးဆရာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ အႏုပညာရွင္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို ခဏနဲ႔ သတ္လိုက္လို႔ရတယ္။ သူ႔လို ပညာရွင္ေတြ ႏွစ္ ၁၀၀ မွာ တစ္ေယာက္ ေမြးဖြားမလာႏိုင္ပါဘူး။
ဒီအတိုင္းပါပဲ။ သိပၸံေမာင္၀ဆိုရင္ ေခတ္စမ္းစာေပ စာေရးဆရာပါပဲ။ သူဟာ အစိုးရ၀န္ထမ္း ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို ဓားျပက သတ္လိုက္တယ္။ သတ္တဲ့ ဓားျပဟာ သိပၸံေမာင္၀ဟာ ျမန္မာစာေပကို ဘယ္လိုအက်ိဳးျပဳေနသလဲ ဆိုတာကို သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ လုပ္ႀကံတဲ့ အဖြဲ႔ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို မသိၾကတာ မ်ားတယ္။ သူတို႔ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တာ ဘယ္သူေတြကို ပစ္တာလဲ ဆိုတာကို သူတို႔ မသိၾကဘူးတဲ့။ သူတို႔လည္း ခိုင္းတာကို လုပ္သြားတာပါပဲ။ လူခ်စ္လူခင္ အင္မတန္မ်ားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ႀကံခံရတာကေတာ့ ျပည္သူေတြ အဓိက နစ္နာရပါတယ္။ တိုင္းျပည္လည္း ဆံုး႐ံႈးတာပါပဲ။
အဆံုး႐ံႈးခံမွာလား
လီကြမ္ယူဟာ စင္ကာပူႏိုင္ငံကို ထူေထာင္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို နမူနာယူပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အစည္းအေ၀းတစ္ခုမွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မဆံုး႐ံႈးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ ဆိုတာကို အတိအလင္း ေျပာသြားတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားရမွာက ျမန္မာျပည္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အလုပ္ႀကံခံရလုိ႔ ဒီလိုျဖစ္တာပါ” တဲ့။
အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အလားအလာ အရွိဆံုးႏိုင္ငံဟာ ေအာက္ဆံုးေရာက္သြားတာကို လီကြမ္ယူ သံုးသပ္ျခင္းပါပဲ။
ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဆံုး႐ံႈးခံလို႔ မျဖစ္ဘူး။ လုပ္ႀကံတာကို Assassin လို႔ ေခၚပါတယ္။ Assassin ဆိုတာ လူသတ္မႈပါ။ သတ္ရန္ ႀကံစည္ႀကိဳးစားတာေတြကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အဆံုးအ႐ံႈး မခံၾကပါနဲ႔။
သူတို႔ကို ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရင္ ဆက္တိုက္နစ္နာမႈေတြ အမ်ားႀကီးပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳမယ့္ သူမ်ားဟာ အေနအထိုင္ အသြားအလာ ဆင္ျခင္သင့္တယ္။
နိဂံုး
နိဂံုးမွာ ေျပာရရင္ေတာ့ ေမတၱာတရားေပါ့ေလ။ လူလူခ်င္းထားသင့္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေမ့မေနပါနဲ႔၊ ဘယ္ဟာကိုမွ အမုန္းနဲ႔ ေျဖရွင္းလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာနာၾကရမယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနသူေတြကို ကူညီေဖးမဖို႔ လိုတယ္။ မေႏွာင့္ယွက္ရပါဘူး။
ဒါက အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ေတြက ဖံုးကြယ္ေနတယ္။ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ မသိေတာ့ဘူး။ မသိတာကို ေမာဟလို႔ ေခၚတယ္။
ေမာဟဆိုတဲ့ အမိုက္ေမွာင္ ဖံုးၿပီးေနတာပါ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေလာဘဆိုတဲ့ လိုခ်င္တပ္မက္မႈဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ႀကီး နိမ့္က်ေနတာ အားလံုးသိပါတယ္။ ကူညီၾကပါ။
အသြားေစခိုင္းသူေရာ၊ အစြယ္လိုသူေကာ၊ ေလးပစ္သူပါ သင္ခန္းစာယူႏိုင္ၾကပါေစ။
Writer:
ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ
No comments:
Post a Comment