အပင္မွမ်ဳိး မ်ဳိးမွအပင္

အပင္မွမ်ဳိး မ်ဳိးမွအပင္
==============
သစ္ေစ့ရွိက ထိုအေစ့၏ သီးခဲ့ရာအပင္ရွိခဲ့၏။
ထိုအပင္၏ ေပါက္ခဲ့ရာ အေစ့လည္း ရွိခဲ့၏။
ဤနည္းျဖင့္ သစ္ေစ့ႏွင့္သစ္ပင္တို႔၏ အစကိုရွာ၍
မေတြ႕ႏုိင္သကဲ့သို႔၄င္း၊ ၾကက္ဥရွိက ထိုဥ၏အမိ
ၾကက္မလည္း ရွိခဲ့၏။ ထိုၾကက္မ၏ ေပါက္ခဲ့ရာဥလည္း
ရွိခဲ့၏။ ထိုဥ၏ အမိၾကက္မလည္း ရွိခဲ့့ျပန္၏။ ဤနည္း
ျဖင့္ ၾကက္ဥႏွင့္ၾကက္မတို႔၏ အစကိုရွာ၍မေတြ႕ႏိုင္
သကဲ့သို႔၄င္း၊ ထို႔အတူပင္ ယခုဘ၀အက်ဳိးျဖစ္ေပၚလ်က္
ရွိျခင္းေၾကာင့္ ထို၏အေၾကာင္းကံသည္ ေရွးဘ၀က
ရွိခဲ့၏။ ထိုကံ၏ မွီရာအက်ဳိးတရားလည္း ထိုဘ၀က
ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ထိုအက်ဳိး၏အေၾကာင္းကံလဲ ထိုထက္
ေရွးက်ေသာ ဘ၀က ရွိခဲ့၏။ ဤနည္းျဖင့္ ရုပ္နာမ္
အစဥ္ဟူေသာ သံသရာ၏ ေရွးအစြန္းအစကိုရွာ၍
မေတြ႕ႏုိင္ၿပီ။
ဤအရာ၌ ဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းေသာေၾကာင့္
ျဖစ္သည္ဟု ဆိုျငားအံ့။ ထိုဘုရားသခင္ကို ဘယ္သူက
ဖန္ဆင္းသနည္း။ သူသည္ ဘယ္ကာလက ဘယ္
အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသနည္း။ ဤသုိ႔
စသည္ျဖင့္ အရင္းအျမစ္ကို အဆင့္ဆင့္လုိက္၍
ရွာအပ္၏။ ထိုအခါ အစကိုရွာမေတြ႕ဘဲသာ ရွိလတၱံ႔။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းသည္ဟူ၍လည္း
မယံုၾကည္ထုိက္သည္သာတည္း။ သို႔မဟုတ္ အဦးအစ
ကာလက အေၾကာင္းမရွိဘဲ အလိုလုိျဖစ္ေပၚလာသည္
ဟု ဆိုျငားအံ့။ အစက အေၾကာင္းမရွိဘဲ အလိုလိုျဖစ္
ေပၚလာခဲ့လွ်င္ ယခုလဲအေၾကာင္းမရွိဘဲ အလိုလုိ
သာလွ်င္ ျဖစ္ေပၚလာရာ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ရႈမွတ္မႈ
ပစၥကၡဉာဏ္ျဖင့္၄င္း၊ ဆင္ျခင္မႈ= အႏုမာနဉာဏ္ျဖင့္
၄င္း၊ အေၾကာင္းမရွိဘဲ အလုိလုိျဖစ္ေပၚႏုိင္ေသာ
နာမ္ရုပ္ကို မေတြ႕ရေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ အေၾကာင္းမရွိဘဲ
အလိုလိုပင္စ၍ ျဖစ္ခဲ့သည္ဟူ၍လည္း မယံုၾကည္ထိုက္
သည္သာတည္း။ ဤအရာ၌ ျပခဲ့ေသာ သစ္ေစ့ႏွင့္
သစ္ပင္၊ ၾကက္ဥႏွင့္ၾကက္မ ဥပမာတို႔ကိုလည္း
ဥပေမယ်ႏွင့္အလံုးစံု တူညီသည္ဟု မမွတ္အပ္ကုန္။
ျမတ္စြာဘုရား၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ၾကာပန္းကဲ့သို႔
တင့္တယ္သည္ဟု ခ်ီးမႊန္းရာ၌ကဲ့သုိ႔ တစိတ္မွ်သာ
တူညီသည္ဟု မွတ္အပ္ကုန္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း
ဟူမူ သစ္ေစ့ႏွင့္သစ္ပင္ ၾကက္ဥႏွင့္ၾကက္မတို႔ကို
ကမၻာဦးကစ၍ ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု သိအပ္ေသာ္လည္း
ကံႏွင့္၀ိပါက္ဟူေသာ နာမ္ရုပ္အစဥ္ သံသရာ၏အစ
ကိုကား မည္သည့္နည္းျဖင့္မွ် မသိအပ္ေသာေၾကာင့္
တည္း။
ထို႔ျပင္ ေနာက္ကာလ၌လဲ သစ္ပင္မွ အေစ့ျဖစ္မည္။
ထိုအေစ့မွအပင္ျပန္ျဖစ္မည္။ ထိုအပင္မွ အေစ့ျပန္ျဖစ္
မည္။ ဤနည္းျဖင့္ အႏၱရာယ္မရွိပါက သစ္ပင္ႏွင့္သစ္ေစ့
တို႔၏ ျပတ္ဆဲျခင္းကို ရွုာ၍မေတြ႕ႏုိင္သကဲ့သို႔၄င္း၊ ၾကက္မ
မွ ဥျဖစ္မည္။ ထိုဥမွ ၾကက္မျဖစ္ျပန္မည္။ ထိုၾကက္မမွ
ဥျဖစ္ျပန္မည္။ ဤနည္းျဖင့္အႏၱရာယ္မရွိပါက ၾကက္မႏွင့္
ၾကက္ဥတို႔၏ ျပတ္ဆဲျခင္းကိုရွာ၍မေတြ႕ႏုိင္သကဲ့သို႔၄င္း၊
ထို႔အတူပင္ ယခုဘ၀၌ျပဳၿပီးေသာ ကံေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀
၌ ပဋိသေႏၶမွစ၍ အက်ဳိးတရားျဖစ္ေပၚမည္။ ထိုအက်ဳိးကို
ပင္ မွီ၍ ထိုဘ၀၌လည္း ေကာင္းမႈကံ မေကာင္းမႈကံ၊
ျဖစ္ေပၚဦးမည္။ ထိုကံေၾကာင့္လဲ တဖန္ဘ၀သစ္ျဖစ္ေပၚ
ဦးမည္။ ဤနည္းျဖင့္ ကံႏွင့္အက်ဳိးဟူေသာ ရုပ္နာမ္တို႔၏
ျပတ္ဆဲျခင္းကို ရွာ၍မေတြ႕ႏုိင္ၿပီ။ အေၾကာင္းကံကိုမဂ္
ဉာဏ္ျဖင့္ မၿငိမ္းေစႏုိင္လွ်င္ ဘယ္အခါမွ်ျပတ္စဲေတာ့မည္
မဟုတ္။ တခုခုေသာဘ၀မွေနာက္ဆံုး စုတိစိတ္ခ်ဳပ္လွ်င္
ထိုစိတ္၏ အျခားမဲ့၌ပင္ ဘ၀သစ္ပဋိသေႏၶ၀ိညာဏ္စေသာ
အက်ဳိးတရားသည္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ ျဖစ္ေပၚလ်က္သာလွ်င္
ရွိေတာ့မည္ဟူ၍ ဤသို႔သိျမင္သေဘာက်ႏို္င္သည္ဟူလို။
ကံႏွင့္အက်ဳိးအလိုအားျဖင့္ နာမ္ရုပ္အေၾကာင္းကိုေတြ႕ျမင္
ၿပီးေသာ ေယာဂီသည္ ဘ၀ေဟာင္းစုတိႏွင့္ ဘ၀သစ္ပဋိ
သေႏၶတို႔၏ ျဖစ္ပံုကိုလည္း ဤသို႔သေဘာက်၏။ မ်က္စိထဲ
၌ အဆင္းရုပ္ထင္လွ်င္ ထိုအဆင္းကို ဘာလဲဟုဆင္ျခင္
သကဲ့သို႔ ႏွလံုးသြင္းမႈျဖစ္၏။ ထိုႏွလံုးသြင္းမႈ၏အျခားမဲ့၌
ျမင္မႈျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္ရာ၌ ႏွလံုးသြင္းမႈႏွင့္ျမင္မႈတို႔သည္
အျခားမရွိကုန္သကဲ့သို႔ ထို႔အတူပင္ စုတိစိတ္ႏွင့္ပဋိသေႏၶ
စိတ္တို႔သည္လည္း အျခားမရွိကုန္။ ဘ၀ေဟာင္းကေနာက္
ဆံုးစိတ္ခ်ဳပ္ဆံုးသြားလွ်င္ ေရွးကံေၾကာင့္ ဘ၀သစ္၌ အစဆံုး
စိတ္ျဖစ္ေပၚလာသည္ဟူ၍ သေဘာက်တတ္၏။ သုတမ်ား
သူတို႔ႏွင့္ ဆိုင္၏။ သုတနည္းေသာသူတို႔သည္ကား ျမင္မႈ
ၾကားမႈစသည္၏ အျခားမဲ့၌ မွတ္သိမႈျဖစ္သကဲ့သို႔၄င္း၊
မွတ္သိမႈ၏အျခားမဲ့၌ ျမင္မႈၾကားမႈစသည္ တဖန္ျဖစ္
သကဲ့သို႔၄င္း၊ ေသတယ္ဆိုတာလည္း ဒီလိုစိတ္တစ္ခ်က္
ကုန္ဆံုးသြားတာဘဲ ဘ၀သစ္မွာျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း
သည္လုိ စိတ္တစ္ခ်က္ျဖစ္ေပၚလာတာဘဲ။ ဘ၀ေဟာင္း
က ေနာက္ဆံုးစိတ္ျပတ္သြားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္
ေရွးကံေၾကာင့္ ဘ၀သစ္ဌာနမွာ အစဆံုးစိတ္တစ္ခု
ျဖစ္ေပၚလာရုံမွ်ဘဲ ဟူ၍ သေဘာက်တတ္၏။ စုတိ
ပဋိသေႏၶတို႔၏ ခ်ဳပ္ပံုျဖစ္ပံုကို ဤမွ်ေလာက္သိျမင္
သေဘာက်လွ်င္ပင္ အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ တရားအလံုးစံုကို
အေၾကာင္းႏွင့္တကြ သိျမင္ၿပီဟု ဆိုရ၏။
စုတိ ပဋိသေႏၶတို႔၏ ခ်ဳပ္ပံု ျဖစ္ပံုကိုသေဘာက်ၿပီးေသာ
ဤေယာဂီသည္ ဘ၀ေဟာင္းက နာမ္ရုပ္အသစ္မ်ား
သာ ျဖစ္ေပၚၾကသည္ဟူ၍ သိျမင္သေဘာက်ေသာ
ေၾကာင့္ အတိတ္ဘ၀က နာမ္ရုပ္တို႔သည္ ထိုအတိတ္
ဘ၀၌သာလွ်င္ ခ်ဳပ္ဆံုးခဲ့ၾက၍ မၿမဲကုန္ဟူ၍၄င္း၊
ယခုဘ၀ နာမ္ရုပ္တို႔လည္း ယခုဘ၀၌သာလွ်င္ခ်ဳပ္ဆံုး
ၾက၍ မၿမဲကုန္ဟူ၍၄င္း ဤသို႔လည္းဆင္ျခင္မိတတ္၏။
ဤဆင္ျခင္မႈသည္ကား သမၼသနဉာဏ္၏အစပင္တည္း။
သို႔ျဖစ္၍ ျဖစ္ခုိက္ရုပ္နာမ္ကို ရႈမွတ္စဥ္မွာပင္ျပခဲ့ေသာ
နည္းငါးပါးတို႔တြင္ တနည္းနည္းျဖင့္ နာမ္ရုပ္၏အေၾကာင္း
တို႔ကို ထိုက္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေတြ႕ျမင္၍ ကာလသံုးပါး
၌ အေၾကာင္းနာမ္ရုပ္ေၾကာင့္ အက်ဳိးနာမ္ရုပ္မွ်သာျဖစ္
ေပၚလ်က္ရွိေနသည္ဟု သေဘာက်လ်က္ ၿမဲၿမံစြာဆံုးျဖတ္
ႏုိင္ေသာ အသိဉာဏ္သည္ ေခါင္ထိပ္သို႔ေရာက္ေသာ
ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္မည္၏။ ဤဉာဏ္သည္ပင္လွ်င္
ယံုမွားျခင္း(၁၆)ပါးတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ဘုရား တရား
သံဃာ၊ သိကၡာသံုးပါး၊ အတိတ္နာမ္ရုပ္၊ အနာဂတ္
နာမ္ရုပ္၊ ပစၥဳပၸန္နာမ္ရုပ္ အခ်င္းခ်င္းဆက္စပ္၍ျဖစ္
ေသာ အေၾကာင္းအက်ဳိးတရားဟူေသာ ဤဌာနရွစ္ပါး
၌ ျဖစ္ေသာ ယံုမွားမႈရွစ္ပါးတို႔ကုိ၄င္း လြတ္ေျမာက္
ပယ္ခြါႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ကခၤါ၀ိတရဏ ၀ိသုဒၶိလည္း
မည္၏။
မဟာစည္ဆရာေတာ္
၀ိပႆနာရႈနည္းက်မ္း ဒုတိယတြဲ