☆“အေလာင္းေတာ္ၾကီးေတြရဲ႕ စိတ္ထားကို အတုယူပါ”☆
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
☆ ေလာဘမကင္းေပမယ့္ ေလာဘကို ထိန္းသိန္းႏိုင္တဲ့ အေလာင္းေတာ္ၾကီး
ေတြရဲ႕စိတ္ထားကို အတုယူရမယ္။ အေလာင္းေတာ္ၾကီးေတြဟာ ပုထုဇဥ္ဘဝ
နဲ႔ ပါရမီျဖည့္ရတယ္။ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ ေလာဘအျပည့္အဝရွိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့
ဘဝတိုင္း ဘဝတိုင္း ျဖည့္ခဲ့တဲ့ ပညာပါရမီေၾကာင့္ လူ႔ေလာက နတ္ေလာက
ျဗဟၼာေလာက ဘယ္ေလာကမွ မခိုင္ျမဲဘူး။ ေခတၱခဏပဲ။ ေျပာင္းလဲေနတာ
ပဲ။အဲဒီလိုသုတမယဉာဏ္နဲ႔လည္းသိတယ္။ စိႏၲာမယဉာဏ္နဲ႔လည္း သေဘာ
ေပါက္တယ္။ ဝိပႆ နာအားထုတ္လို႔ ဘာဝနာမယဉာဏ္နဲ႔လည္းပဲ ထိုးတြင္း
ျပီးေတာ ့ျမင္တယ္။
☆ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ... အေလာင္းေတာ္ၾကီးေတြဟာ ပုထုဇဥ္ဘဝနဲ႔ေလာဘမ
ကင္းေသာ္လည္းပဲ ေလာဘရဲ႕ အျပစ္ကိုျမင္တယ္။ အေလာဘရဲ႕အက်ိဳးကို
လည္းျမင္တယ္။ ဒီေတာ့ ေလာဘကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္။ အတုယူတတ္
ေအာင္ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္ေတာ္ထဲက ျဗဟၼဒတၱဇာတ္ကို နည္းနည္းေဟာဦး
မယ္။
☆ ဗာရာဏသီျပည္မွာ ျဗဟၼဒတ္မင္းၾကီး အုပ္စိုးစဥ္ အခါတုန္းက အေလာင္း
ေတာ္ရေသ့ဟာ ဟိမဝႏၲာေတာင္မွာ သီတင္းသံုးျပီး တရားအားထုတ္ေတာ္မူ
တယ္။ မိုးရာသီေရာက္ရင္ေတာ့ အခ်ဥ္တို႔ ဆားတို႔ မွီဝဲဖို႔အတြက္ ျမိဳ႕ရြာနဲ႔နီးတဲ့
ေနရာမွာ သီတင္းသံုးတယ္။
☆ ျဗဟၼဒတ္မင္းၾကီးဟာ အေလာင္းေတာ္ရေသ့ကိုေတြ႕တယ္ ဆိုရင္ပဲ အင္မ
တန္ ၾကည္ညိဳတဲ့အတြက္ သူ႔မင္းဥယာဥ္ထဲမွာ ေက်ာင္းေဆာက္လႉျပီး ကိုး
ကြယ္ထားတယ္. သီတင္းကြ်တ္လို႔ ဟိမဝႏၲာကို ျပန္ခါနီးမွာ အေလာင္းေတာ္ရ
ေသ့က ...
‘ဒကာေတာ္မင္းၾကီးကို ႏွစ္ေယာက္တည္း ေျပာခ်င္တဲ့စကားတစ္ခုရွိတယ္’
‘ဒါဆိုလည္း ခဏေလးေစာင့္ပါအံုး ဘုရား’
☆ မိဖုရားေတြ၊ မႉးၾကီးမတ္ၾကီးေတြကို ျဗဟၼဒတ္မင္းၾကီးက အေဝးမွာ ခဏ
သြားေနခိုင္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ...
‘အရွင္ရေသ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းေျပာခ်င္တဲ့စကားကို ေျပာလို႔ ရပါျပီဘုရား’
☆ အေလာင္းေတာ္ရေသ့ဟာ ေျပာမယ္လုပ္ျပီးကာမွ ...
‘ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး က်ဳပ္ ျပန္ႂကြေတာ့မယ္’ ဆိုျပီး ေတာ္ထဲကို ျပန္ႂကြသြား
တယ္။
☆ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဝါဆိုခါနီးေတာ့လည္း အေလာင္းေတာ္ရေသ့ ေရာက္လာ
တယ္။ မင္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာပဲ သီတင္းသံုးတယ္။ ဝါတြင္းသံုးလကို မင္းၾကီးကပဲ
ဆြမ္းေဝယ်ာဝစၥ ျပဳစုတယ္။ သီတင္းကြ်တ္လို႔ ေတာထဲျပန္ခါနီးမွာ သူေျပာခ်င္
တာေျပာမယ္လုပ္ျပီီးကာမွ မေျပာဘဲ ျပန္ႂကြသြားျပန္ေရာ။
☆ ဒီလိုနဲ႔ အေလာင္းေတာ္ရေသ့ဟာ ေျပာမယ့္စကားကို မေျပာဘဲနဲ႔ မ်ိဳသိပ္
ျပီးေတာ့ ျပန္ျပန္ႂကြသြားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတုန္းဆိုေတာ့(၁၂)ႏွစ္
ၾကာသြားတယ္။(၁၂)ႏွစ္ေျမာက္ သီတင္းဝါလကြ်တ္လို႔ ရေသ့ၾကီး ေတာအရပ္
ကိုျပန္ခါနီးမွာ ျဗဟၼဒတ္မင္းၾကီး စဥ္းစားေတာ္မူတယ္။
☆ အရွင္ရေသ့ ႏႈတ္ကေျပာမထြက္တာကိုေထာက္ရင္ ဧကႏၲ ငါ့မိဖုရားၾကီး
ကို လိုခ်င္တာျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေျပာရမွာ ရွက္ေနတာ။ တကယ္လို႔
မိဖုရားကိုအလိုရွိတယ္ဆိုရင္လည္း ငါကေတာ့ လႉမွာပဲလို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္
ျပီး အေလာင္းေတာ္ရေသ့ကို ဝမ္းသာအားရ ေလွ်ာက္ထားေတာ္မူတယ္။
‘အရွင္ရေသ့ ... အရွင္ရေသ့လိုခ်င္တာကို တပည့္ေတာ္သိျပီ။ အရွင္ရေသ့ တ
ပည့္ေတာ္မိဖုရားၾကီးကို လိုခ်င္ေနတာမဟုတ္လား ဘုရား။ မိဖုရားၾကီးကို အ
ရွင္ရေသ့အား တပည့္ေတာ္လႉပါတယ္ဘုရား’
‘ၾကံၾကီးစည္ရာ ဒကာေတာ္မင္းၾကီးရာ ... မဟုတ္ေသးပါဘူး’
‘ဒါျဖင့္ တိုင္းျပည္ကို လိုခ်င္တာလားဘုရား။ တိုင္းျပည္ကိုလိုခ်င္ရင္လည္း တစ္
ဝက္ခြဲျပီး လႉပါ့မယ္ဘုရား’
‘မဟုတ္ပါဘူး ဒကာေတာ္မင္းၾကီး’
‘တိုင္းျပည္တစ္ဝက္ကနည္းတယ္ထင္ရင္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လႉမယ္ဘုရား’
‘အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ဒကာေတာ္မင္းၾကီး အထင္လြဲေနတာပါ။ က်ဳပ္ျပန္ႂကြ
ေတာ့မယ္’
‘ဒီႏွစ္ေတာ့ မေျပာဘဲနဲ႔ျပန္မႂကြရဘူးဘုရား။ အရွင္ရေသ့လိုခ်င္တာကို ေျပာ
ျပီးမွ ျပန္ႂကြခြင့္ ျပဳမယ္ဘုရား’
‘ဒါဆိုရင္လည္း လႊာခ်င္းဖိနပ္တစ္ရံနဲ႔ သစ္ရြက္ထီးတစ္လက္ေလာက္ လႉပါ ဒကာေတာ္မင္းၾကီး...’
‘ေအာင္မေလး .... အံ့ပါေရာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လို ဘုရင္တစ္ပါးထံက ဒီ
ေလာက္ေလး အလႉခံခ်င္တာကို (၁၂)ႏွစ္ၾကာေအာင္ မ်ိဳသိပ္ထားရသလား
ဘုရား’
‘ဒကာေတာ္မင္းၾကီး ... ေတာင္းသူဟာ ငိုသူနဲ႔တူတယ္။ ေတာင္းတာမေပးသူ
ကလည္း ျပန္ငိုသူနဲ႔တူတယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဝ မငိုရေအာင္လို႔ မေတာင္းတာပါ’တဲ့။
☆ ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ လိုခ်င္တဲ့ေလာဘကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ အေလာင္းေတာ္ ရ
ေသ့ရဲ႕ စိတ္ထားကို နည္းနည္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အတုယူႏိုင္မယ္ဆိုရင္ မ
ေကာင္းဘူးလား။
‘ေကာင္းပါတယ္ဘုရား’
☆ ေလာဘကို မထိန္းႏိုင္တဲ့သူေတြ အေတာင္းအရမ္း ထူတာပဲ။ ေတာင္းရင္
မုန္းတယ္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔။ အလိုက္ကန္းဆိုးကိုမသိဘူး။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ
ပဲ သိတယ္ဆိုျပီး ေတာင္းတဲ့သူကို မုန္းတတ္တယ္ေလ။ ဒါက အေတာင္းခံရ
တဲ့ဘက္က အျမင္။
☆ ေတာင္းတဲ့သူဘက္ကအျမင္က်ေတာ့ ... ဒီေလာက္ေလး ေတာင္းတာကို မ
ေပးရေကာင္းလားဆိုျပီး စိတ္ဆိုးမယ္။ မေပးတဲ့သူကို မုန္းမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္
လား သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ...။
‘ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား’
☆ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေတာင္းလို႔မေပးရင္ မုန္းတတ္တယ္ဆိုတာကို သိတဲ့သူေတြက
ေလာဘကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိမ္းသိမ္းၾကတယ္။ အဲဒီလို ေလာဘကို ထိန္း
သိမ္းႏိုင္တဲ့သူေတြက်ေတာ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ အနစ္နာခံ
ျပီး ဆက္ဆံတယ္။
☆ အေလာင္းေတာ္ၾကီးေတြဟာ ေလာကၾကီးကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔
ၾကည့္တယ္။ ေလာဘၾကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ အဲဒီလိုမၾကည့္ႏိုင္ပါဘူး။ ေလာဘၾကီးတဲ့
ပုဂၢိဳလ္က အျမတ္ထုတ္ဖို႔ေလာက္ပဲၾကည့္တယ္။ ဘယ္သူေတြအေပၚ ဘယ္လို
အျမတ္ထုတ္ရပါ့မလဲ။ ဘယ္သူေတြကို အႏိုင္က်င့္ရပါ့မလဲ။ ဘယ္သူေတြကို ခုတံုးလုပ္ျပီးေတာ့ အေပၚတက္ရပါ့မလဲ။ ဒါပဲ စိတ္ကူးေနတယ္။
☆ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ၾကီးမ်ားက်ေတာ့ ေလာကၾကီးဟာ ငါ့အတြက္
မဟုတ္ဘူး။ ငါဟာ ေလာကအတြက္။ ေလာကၾကီးရဲ႕အက်ိဳးကိုေဆာင္ဖို႔ အျမဲ
တမ္းႏွလံုးသြင္းတယ္။ ဘုရားမျဖစ္မီ အေလာင္းေတာ္ဘဝကတည္းက ရွိေန
တဲ့ အဲဒီလိုုျမင့္ျမတ္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြကို အတုယူရမွာ။ ဒါဟာ ရဟႏၲာျဖစ္
ေၾကာင္း စိတ္ထားေကာင္းေတြပဲ။ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ရတာ အရမ္းတန္တယ္။
အင္မတန္အရေတာ္တာပဲ။ မက်င့္ႏိုင္ေသးတာ အသာထားဦး။ နည္းလမ္း
ေတြကို သိခြင့္ရတယ္။
☆ ကိုယ့္ေရွ႕ကေန လမ္းျပေနတာ။ ေလာကၾကီးကို ေက်းဇူးရွင္လို႔ သေဘာ
ထားေတာ့ ေက်းဇူးဆပ္ဖုိ႔ ဝန္မေလးဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရန္သူလို႔ သတ္
မွတ္ၾကတယ္။ လူဆိုးသူခိုးလို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ေအာက္တန္းစားေတြလို႔
သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ငါ့ရဲ႕ အသံုးေတာ္ခံေတြပဲလို႔ သေဘာထားၾကတယ္။ စိတ္ထားညံ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ ေလာကၾကီးဟာ ငါ့အတြက္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အပါယ္ေလးပါးကို ေရာက္ေနၾက
တာ။
☆ ဒို႔သူငါေတြက စိတ္ေကာင္းတဲ့အခါ ေကာင္းလိုက္။ မေကာင္းတဲ့အခါ မ
ေကာင္းလိုက္ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ထားမေကာင္းတဲ့အခါမွာ လုပ္တဲ့ကာယကံ,
ဝစီကံ, မေနာကံေတြေၾကာင့္ အပါယ္က်လိုက္။ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့အခါမွာ
လုပ္တဲ့ ကာယကံ, ဝစီကံ, မေနာကံေတြေၾကာင့္ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္ေရာက္
လိုက္ ျဖစ္ေနၾကတာ။
☆ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ အခုလိုလူလာျဖစ္တုန္းမွာ အေလာင္ေတာ္ၾကီးေတြရဲ႕ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္ေတြကို အတူယူတတ္ရမယ္။ ျမတ္စြာဘုရားလည္း အ
ေလာင္းေတာ္ဘဝမွာ ပုထုဇဥ္ပဲ။ သားေတြ, မယားေတြနဲ႔ ေလာဘအျပည့္ရွိ
တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကို ေရွာင္တယ္။ ေလာဘအလိုကို မ
လိုက္ဘူး။ ေလာဘကိုထိန္းသိမ္းတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေကာင္းတဲ့ပါရမီ
အလုပ္ေတြကိုပဲ ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါကို အတုယူရမွာေနာ္။
☆ ဒို႔သူငါေတြလည္း ေလာကၾကီးကို ေက်းဇူးရွင္မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္
ၾကိဳးစားရမယ္။ ေက်းဇူးတင္တတ္ရမယ္။ ေက်းဇူးဆပ္တတ္ရမယ္။ ေလာဘအ
လိုမလိုက္ဘဲ ေလာဘကို ထိန္းသိမ္းရတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း ဆက္
ဆံတဲ့ေနရာမွာ အနစ္နာခံျပီး ဆက္ဆံႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
☆ျမစိမ္းေတာင္ဆရာေတာ္☆
☆Buddhavasa Tiloka☆
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
☆ ေလာဘမကင္းေပမယ့္ ေလာဘကို ထိန္းသိန္းႏိုင္တဲ့ အေလာင္းေတာ္ၾကီး
ေတြရဲ႕စိတ္ထားကို အတုယူရမယ္။ အေလာင္းေတာ္ၾကီးေတြဟာ ပုထုဇဥ္ဘဝ
နဲ႔ ပါရမီျဖည့္ရတယ္။ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ ေလာဘအျပည့္အဝရွိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့
ဘဝတိုင္း ဘဝတိုင္း ျဖည့္ခဲ့တဲ့ ပညာပါရမီေၾကာင့္ လူ႔ေလာက နတ္ေလာက
ျဗဟၼာေလာက ဘယ္ေလာကမွ မခိုင္ျမဲဘူး။ ေခတၱခဏပဲ။ ေျပာင္းလဲေနတာ
ပဲ။အဲဒီလိုသုတမယဉာဏ္နဲ႔လည္းသိတယ္။ စိႏၲာမယဉာဏ္နဲ႔လည္း သေဘာ
ေပါက္တယ္။ ဝိပႆ နာအားထုတ္လို႔ ဘာဝနာမယဉာဏ္နဲ႔လည္းပဲ ထိုးတြင္း
ျပီးေတာ ့ျမင္တယ္။
☆ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ... အေလာင္းေတာ္ၾကီးေတြဟာ ပုထုဇဥ္ဘဝနဲ႔ေလာဘမ
ကင္းေသာ္လည္းပဲ ေလာဘရဲ႕ အျပစ္ကိုျမင္တယ္။ အေလာဘရဲ႕အက်ိဳးကို
လည္းျမင္တယ္။ ဒီေတာ့ ေလာဘကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္။ အတုယူတတ္
ေအာင္ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္ေတာ္ထဲက ျဗဟၼဒတၱဇာတ္ကို နည္းနည္းေဟာဦး
မယ္။
☆ ဗာရာဏသီျပည္မွာ ျဗဟၼဒတ္မင္းၾကီး အုပ္စိုးစဥ္ အခါတုန္းက အေလာင္း
ေတာ္ရေသ့ဟာ ဟိမဝႏၲာေတာင္မွာ သီတင္းသံုးျပီး တရားအားထုတ္ေတာ္မူ
တယ္။ မိုးရာသီေရာက္ရင္ေတာ့ အခ်ဥ္တို႔ ဆားတို႔ မွီဝဲဖို႔အတြက္ ျမိဳ႕ရြာနဲ႔နီးတဲ့
ေနရာမွာ သီတင္းသံုးတယ္။
☆ ျဗဟၼဒတ္မင္းၾကီးဟာ အေလာင္းေတာ္ရေသ့ကိုေတြ႕တယ္ ဆိုရင္ပဲ အင္မ
တန္ ၾကည္ညိဳတဲ့အတြက္ သူ႔မင္းဥယာဥ္ထဲမွာ ေက်ာင္းေဆာက္လႉျပီး ကိုး
ကြယ္ထားတယ္. သီတင္းကြ်တ္လို႔ ဟိမဝႏၲာကို ျပန္ခါနီးမွာ အေလာင္းေတာ္ရ
ေသ့က ...
‘ဒကာေတာ္မင္းၾကီးကို ႏွစ္ေယာက္တည္း ေျပာခ်င္တဲ့စကားတစ္ခုရွိတယ္’
‘ဒါဆိုလည္း ခဏေလးေစာင့္ပါအံုး ဘုရား’
☆ မိဖုရားေတြ၊ မႉးၾကီးမတ္ၾကီးေတြကို ျဗဟၼဒတ္မင္းၾကီးက အေဝးမွာ ခဏ
သြားေနခိုင္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ...
‘အရွင္ရေသ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းေျပာခ်င္တဲ့စကားကို ေျပာလို႔ ရပါျပီဘုရား’
☆ အေလာင္းေတာ္ရေသ့ဟာ ေျပာမယ္လုပ္ျပီးကာမွ ...
‘ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး က်ဳပ္ ျပန္ႂကြေတာ့မယ္’ ဆိုျပီး ေတာ္ထဲကို ျပန္ႂကြသြား
တယ္။
☆ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဝါဆိုခါနီးေတာ့လည္း အေလာင္းေတာ္ရေသ့ ေရာက္လာ
တယ္။ မင္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာပဲ သီတင္းသံုးတယ္။ ဝါတြင္းသံုးလကို မင္းၾကီးကပဲ
ဆြမ္းေဝယ်ာဝစၥ ျပဳစုတယ္။ သီတင္းကြ်တ္လို႔ ေတာထဲျပန္ခါနီးမွာ သူေျပာခ်င္
တာေျပာမယ္လုပ္ျပီီးကာမွ မေျပာဘဲ ျပန္ႂကြသြားျပန္ေရာ။
☆ ဒီလိုနဲ႔ အေလာင္းေတာ္ရေသ့ဟာ ေျပာမယ့္စကားကို မေျပာဘဲနဲ႔ မ်ိဳသိပ္
ျပီးေတာ့ ျပန္ျပန္ႂကြသြားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတုန္းဆိုေတာ့(၁၂)ႏွစ္
ၾကာသြားတယ္။(၁၂)ႏွစ္ေျမာက္ သီတင္းဝါလကြ်တ္လို႔ ရေသ့ၾကီး ေတာအရပ္
ကိုျပန္ခါနီးမွာ ျဗဟၼဒတ္မင္းၾကီး စဥ္းစားေတာ္မူတယ္။
☆ အရွင္ရေသ့ ႏႈတ္ကေျပာမထြက္တာကိုေထာက္ရင္ ဧကႏၲ ငါ့မိဖုရားၾကီး
ကို လိုခ်င္တာျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေျပာရမွာ ရွက္ေနတာ။ တကယ္လို႔
မိဖုရားကိုအလိုရွိတယ္ဆိုရင္လည္း ငါကေတာ့ လႉမွာပဲလို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္
ျပီး အေလာင္းေတာ္ရေသ့ကို ဝမ္းသာအားရ ေလွ်ာက္ထားေတာ္မူတယ္။
‘အရွင္ရေသ့ ... အရွင္ရေသ့လိုခ်င္တာကို တပည့္ေတာ္သိျပီ။ အရွင္ရေသ့ တ
ပည့္ေတာ္မိဖုရားၾကီးကို လိုခ်င္ေနတာမဟုတ္လား ဘုရား။ မိဖုရားၾကီးကို အ
ရွင္ရေသ့အား တပည့္ေတာ္လႉပါတယ္ဘုရား’
‘ၾကံၾကီးစည္ရာ ဒကာေတာ္မင္းၾကီးရာ ... မဟုတ္ေသးပါဘူး’
‘ဒါျဖင့္ တိုင္းျပည္ကို လိုခ်င္တာလားဘုရား။ တိုင္းျပည္ကိုလိုခ်င္ရင္လည္း တစ္
ဝက္ခြဲျပီး လႉပါ့မယ္ဘုရား’
‘မဟုတ္ပါဘူး ဒကာေတာ္မင္းၾကီး’
‘တိုင္းျပည္တစ္ဝက္ကနည္းတယ္ထင္ရင္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး လႉမယ္ဘုရား’
‘အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ဒကာေတာ္မင္းၾကီး အထင္လြဲေနတာပါ။ က်ဳပ္ျပန္ႂကြ
ေတာ့မယ္’
‘ဒီႏွစ္ေတာ့ မေျပာဘဲနဲ႔ျပန္မႂကြရဘူးဘုရား။ အရွင္ရေသ့လိုခ်င္တာကို ေျပာ
ျပီးမွ ျပန္ႂကြခြင့္ ျပဳမယ္ဘုရား’
‘ဒါဆိုရင္လည္း လႊာခ်င္းဖိနပ္တစ္ရံနဲ႔ သစ္ရြက္ထီးတစ္လက္ေလာက္ လႉပါ ဒကာေတာ္မင္းၾကီး...’
‘ေအာင္မေလး .... အံ့ပါေရာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္လို ဘုရင္တစ္ပါးထံက ဒီ
ေလာက္ေလး အလႉခံခ်င္တာကို (၁၂)ႏွစ္ၾကာေအာင္ မ်ိဳသိပ္ထားရသလား
ဘုရား’
‘ဒကာေတာ္မင္းၾကီး ... ေတာင္းသူဟာ ငိုသူနဲ႔တူတယ္။ ေတာင္းတာမေပးသူ
ကလည္း ျပန္ငိုသူနဲ႔တူတယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဝ မငိုရေအာင္လို႔ မေတာင္းတာပါ’တဲ့။
☆ ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ လိုခ်င္တဲ့ေလာဘကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ အေလာင္းေတာ္ ရ
ေသ့ရဲ႕ စိတ္ထားကို နည္းနည္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အတုယူႏိုင္မယ္ဆိုရင္ မ
ေကာင္းဘူးလား။
‘ေကာင္းပါတယ္ဘုရား’
☆ ေလာဘကို မထိန္းႏိုင္တဲ့သူေတြ အေတာင္းအရမ္း ထူတာပဲ။ ေတာင္းရင္
မုန္းတယ္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔။ အလိုက္ကန္းဆိုးကိုမသိဘူး။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ
ပဲ သိတယ္ဆိုျပီး ေတာင္းတဲ့သူကို မုန္းတတ္တယ္ေလ။ ဒါက အေတာင္းခံရ
တဲ့ဘက္က အျမင္။
☆ ေတာင္းတဲ့သူဘက္ကအျမင္က်ေတာ့ ... ဒီေလာက္ေလး ေတာင္းတာကို မ
ေပးရေကာင္းလားဆိုျပီး စိတ္ဆိုးမယ္။ မေပးတဲ့သူကို မုန္းမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္
လား သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ...။
‘ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား’
☆ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေတာင္းလို႔မေပးရင္ မုန္းတတ္တယ္ဆိုတာကို သိတဲ့သူေတြက
ေလာဘကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိမ္းသိမ္းၾကတယ္။ အဲဒီလို ေလာဘကို ထိန္း
သိမ္းႏိုင္တဲ့သူေတြက်ေတာ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ အနစ္နာခံ
ျပီး ဆက္ဆံတယ္။
☆ အေလာင္းေတာ္ၾကီးေတြဟာ ေလာကၾကီးကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔
ၾကည့္တယ္။ ေလာဘၾကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ အဲဒီလိုမၾကည့္ႏိုင္ပါဘူး။ ေလာဘၾကီးတဲ့
ပုဂၢိဳလ္က အျမတ္ထုတ္ဖို႔ေလာက္ပဲၾကည့္တယ္။ ဘယ္သူေတြအေပၚ ဘယ္လို
အျမတ္ထုတ္ရပါ့မလဲ။ ဘယ္သူေတြကို အႏိုင္က်င့္ရပါ့မလဲ။ ဘယ္သူေတြကို ခုတံုးလုပ္ျပီးေတာ့ အေပၚတက္ရပါ့မလဲ။ ဒါပဲ စိတ္ကူးေနတယ္။
☆ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္ၾကီးမ်ားက်ေတာ့ ေလာကၾကီးဟာ ငါ့အတြက္
မဟုတ္ဘူး။ ငါဟာ ေလာကအတြက္။ ေလာကၾကီးရဲ႕အက်ိဳးကိုေဆာင္ဖို႔ အျမဲ
တမ္းႏွလံုးသြင္းတယ္။ ဘုရားမျဖစ္မီ အေလာင္းေတာ္ဘဝကတည္းက ရွိေန
တဲ့ အဲဒီလိုုျမင့္ျမတ္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြကို အတုယူရမွာ။ ဒါဟာ ရဟႏၲာျဖစ္
ေၾကာင္း စိတ္ထားေကာင္းေတြပဲ။ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ရတာ အရမ္းတန္တယ္။
အင္မတန္အရေတာ္တာပဲ။ မက်င့္ႏိုင္ေသးတာ အသာထားဦး။ နည္းလမ္း
ေတြကို သိခြင့္ရတယ္။
☆ ကိုယ့္ေရွ႕ကေန လမ္းျပေနတာ။ ေလာကၾကီးကို ေက်းဇူးရွင္လို႔ သေဘာ
ထားေတာ့ ေက်းဇူးဆပ္ဖုိ႔ ဝန္မေလးဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရန္သူလို႔ သတ္
မွတ္ၾကတယ္။ လူဆိုးသူခိုးလို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ေအာက္တန္းစားေတြလို႔
သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ငါ့ရဲ႕ အသံုးေတာ္ခံေတြပဲလို႔ သေဘာထားၾကတယ္။ စိတ္ထားညံ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ ေလာကၾကီးဟာ ငါ့အတြက္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အပါယ္ေလးပါးကို ေရာက္ေနၾက
တာ။
☆ ဒို႔သူငါေတြက စိတ္ေကာင္းတဲ့အခါ ေကာင္းလိုက္။ မေကာင္းတဲ့အခါ မ
ေကာင္းလိုက္ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ထားမေကာင္းတဲ့အခါမွာ လုပ္တဲ့ကာယကံ,
ဝစီကံ, မေနာကံေတြေၾကာင့္ အပါယ္က်လိုက္။ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့အခါမွာ
လုပ္တဲ့ ကာယကံ, ဝစီကံ, မေနာကံေတြေၾကာင့္ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္ေရာက္
လိုက္ ျဖစ္ေနၾကတာ။
☆ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ အခုလိုလူလာျဖစ္တုန္းမွာ အေလာင္ေတာ္ၾကီးေတြရဲ႕ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္ေတြကို အတူယူတတ္ရမယ္။ ျမတ္စြာဘုရားလည္း အ
ေလာင္းေတာ္ဘဝမွာ ပုထုဇဥ္ပဲ။ သားေတြ, မယားေတြနဲ႔ ေလာဘအျပည့္ရွိ
တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကို ေရွာင္တယ္။ ေလာဘအလိုကို မ
လိုက္ဘူး။ ေလာဘကိုထိန္းသိမ္းတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေကာင္းတဲ့ပါရမီ
အလုပ္ေတြကိုပဲ ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါကို အတုယူရမွာေနာ္။
☆ ဒို႔သူငါေတြလည္း ေလာကၾကီးကို ေက်းဇူးရွင္မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္
ၾကိဳးစားရမယ္။ ေက်းဇူးတင္တတ္ရမယ္။ ေက်းဇူးဆပ္တတ္ရမယ္။ ေလာဘအ
လိုမလိုက္ဘဲ ေလာဘကို ထိန္းသိမ္းရတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း ဆက္
ဆံတဲ့ေနရာမွာ အနစ္နာခံျပီး ဆက္ဆံႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
☆ျမစိမ္းေတာင္ဆရာေတာ္☆
☆Buddhavasa Tiloka☆
No comments:
Post a Comment