မြန္လူမ်ဳိးတို႔၏ ရုိးရာ ဓေလ့ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္း
==============================
မြန္တို႕သည္ မြန္ခမာလူမ်ဳိးအေနျဖင့္ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းတြင္ ေနထိုင္စဥ္ကတည္းက မိမိတို႕ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမူနွင့္ ေနလာခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။
ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းမွ ထိုင္းနိုင္ငံေတာင္ ပိုင္းနွင့္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ေသာအခါတြင္လည္း အိႏိၵယတိုင္းရင္းသား ကုန္သည္မ်ားနွင့္ ထိေတြ႕ျပီး
အိႏိၵယယဥ္ေက်းမူကိုလည္း မိမိကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမူနွင့္ သင့္ေလ်ာ္သလို ျပင္ဆင္လက္ခံ၍ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမူအျဖစ္သို႕ေျပာင္းလဲယူၾကကုန္၏။
မြန္တို႕သည္ ထိုအိႏိၵယတိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားထံမွ ဟိႏၵဴဘာသာအယူဝါဒ၊ စာေရးသားသည့္အတတ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ နွင့္ ေနထိုင္ဝတ္ဆင္ဆက္ခံမူမ်ား စေသာ အေလ့အထမ်ားကို ရရွိၾကေလသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ဗုဒၶဘာသာ အယူဝါဒကို ရရွိျပန္ေလသည္။
မြန္တို႕သည္ အျခားေသာေရွးေဟာင္း လူမ်ဳိးမ်ားနည္းတူ လက္ဦးအစတြင္ ကိုးကြယ္ယံု ၾကည္မူ၌ သဘာဝတရား၏ ထူးျခားခ်က္ အ့ံႀသဖြယ္အခ်က္အလက္မ်ားကို ေၾကာက္ရြံံ႕ၾကသျဖင့္ နတ္ ကိုးကြယ္မူကို ယုံၾကည္ခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္မွ ဟိႏၵဴဘာသာအယူဝါဒနွင့္ ဗုဒၶအယူဝါဒမ်ားကို ဆက္လက္ လက္ခံလာၾကသည္။
ဗုဒၶပယူဝါဒကို ေလးေလးနက္နက္ လက္ခံယုံၾကည္ၾကေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕မြန္တို႕သည္ နတ္ကိုးကြယ္မူကို ယခုတိုင္ဆက္လက္ ဆက္ခံလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္အခ်ဳိ ႔ မြန္တို႕သည္ ပဋိသေႏၵတည္စအခ်ိန္တြင္၊ ကင္ပြန္တပ္ရာတြင္၊ လူပ်ဳိဝင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ နတ္တို႕က ၾကည့္ရွေစာင့္ေရွာက္ရန္ နတ္တို႕အား ပူေဇာ္ပြဲကို ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။
မမာမက်န္းျဖစ္ေပၚလာ ေသာအခါတြင္လည္း နတ္တို႕က ကူညီကုသေပးရန္ နတ္ကျခင္းအမူကိုလည္း ျပဳလုပ္ၾကေလ သည္။
မြန္လူမ်ဳိးတို႕ကို အုပ္စုသံုးခုခြဲျပီး မြန္ဒိုင္ ၊ မြန္ဒ ၊ မြန္ည ဟူ၍ ေခၚဆိုကာ
မြန္ဒိုင္မွာဒဂံု ဟံသာဝတီတြင္ ေနထိုင္ေသာမြန္ျဖစ္ျပီး ကိုးကြယ္ေသာနတ္မွာ အုန္းသီးနတ္ဟူ၍ သတ္မွတ္ၾက ေလသည္။
မြန္ဒ မွာပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ေနထိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကျပီး နတ္အဝတ္အစားကို သိမ္းဆည္းထား ျပီး ကိုးကြယ္သူမ်ားဟု ဆိုေလသည္။
မြန္ည အုပ္စုမွာ မုတၱမ ေဒသတြင္ေနျပီး နတ္အိမ္ေဆာက္၍ နတ္ကိုးကြယ္ေသာ သူမ်ားဟု သတ္မွတ္ၾကေလသည္။
အုပ္စုသံုးစုလံုးမွ မြန္တို႕သည္မိမိတို႕နတ္မ်ားကို ကိုးကြယ္သည့္အေလ်ာက္နတ္ကေသာအခါတြင္လည္း အတူတူေလာက္ပင္ကၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။
မြန္နတ္ပြဲတြင္ အနည္းဆံုးနတ္အမ်ဳိး (၃၀)ေလာက္ရွိေလည္။ အခ်ဳိ႕နတ္ပြဲအမ်ဳိးေပါင္း (၁၀၀) အထိနတ္မ်ားလည္း ရွိသည္ဟုဆိုေလ သည္။
နတ္ဆုိင္းတီးရာတြင္လည္း နတ္တစ္မ်ဳိးနွင့္ တစ္မ်ဳိးမတူသကဲ့သို႕ ဆိုင္းတီးလံုး တီးကြက္ မွာလည္း မတူသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ နတ္တစ္မ်ဳိးအတြက္ ဆိုင္းတစ္မ်ဳိးတီးေပးရသည္ဟု ဆုိ လိုသည္။
မြန္ပံုျပင္တြင္ ေတြ႕ရွိရေသာ ဦးရွင္ၾကီး (နာဲဒေကာင္ပိုန္) နတ္နွင့္ ပဲခူး ဟံသာဝတီသမိုင္းတြင္ ေတြ႕ရွိရေသာ နံကရိုင္းနတ္တို႕သည္ မြန္နတ္မ်ားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း
ယခုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာ တစ္ျပည္လံုးေလာက္တြင္ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ျခင္းခံရေသာ နတ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။
နံကရိုင္းနတ္ဆို သည္မွာ အသားမင္းသားအား ၾကည့္ရွူေစာင့့္ေရွာက္ထားေသာ ကြ်ဲေပါင္းငါးရာတ့ို၏ အၾကီးအကဲ ကြ်ဲမၾကီး ေသဆံုးၿပီးေနာက္ နတ္ၿဖစ္ေနသည္ကိုဆိုလိုသည္။
ပထမတြင္နံကရုိင္းကြ်ဲမ နတ္အား တစ္နွစ္တစ္ခါ ပူေဇာ္ပြဲျပဳလုပ္ရာတြင္ ကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို သတ္ျဖတ္ျပီး ပူေဇာ္ၾကေလသည္။
ေနာင္ေသာအခါကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို ပူေဇာ္ရန္ အေျခအေနမေပးေသာ အခါ၌ နံကရိုင္းနတ္ကို ပူေဇာ္ေလ့ရွိေသာမြန္တို႕ကကြ်ဲအစား ငါးရံတစ္ေကာင္ကိုယူျပီး နဖားထိုးကာ ၊ ကြ်ဲသ႑ာန္ျပဳလုပ္ ျပီး ပူေဇာ္သည္ကို ငါးရ႕ံနဖားထိုးနတ္အား ပူေဖာ္သည္ဟူ၍ ေခၚေဝၚၾကေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ငါးရံ႕နဖားထိုးျပီးနတ္ပူေဇာ္သူမ်ားကို မြန္အဆက္အႏြယ္မ်ား ဟူ၍ သတ္မွတ္ၾကေလသည္။
နုိင္ထြန္းသိန္း၏ မြန္အေႀကာင္းသိေကာင္းစရာ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။
Credit to မြန္တုိ႔ဌာေနရာမည.
==============================
မြန္တို႕သည္ မြန္ခမာလူမ်ဳိးအေနျဖင့္ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းတြင္ ေနထိုင္စဥ္ကတည္းက မိမိတို႕ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမူနွင့္ ေနလာခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။
ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းမွ ထိုင္းနိုင္ငံေတာင္ ပိုင္းနွင့္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ေသာအခါတြင္လည္း အိႏိၵယတိုင္းရင္းသား ကုန္သည္မ်ားနွင့္ ထိေတြ႕ျပီး
အိႏိၵယယဥ္ေက်းမူကိုလည္း မိမိကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမူနွင့္ သင့္ေလ်ာ္သလို ျပင္ဆင္လက္ခံ၍ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမူအျဖစ္သို႕ေျပာင္းလဲယူၾကကုန္၏။
မြန္တို႕သည္ ထိုအိႏိၵယတိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားထံမွ ဟိႏၵဴဘာသာအယူဝါဒ၊ စာေရးသားသည့္အတတ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ နွင့္ ေနထိုင္ဝတ္ဆင္ဆက္ခံမူမ်ား စေသာ အေလ့အထမ်ားကို ရရွိၾကေလသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ဗုဒၶဘာသာ အယူဝါဒကို ရရွိျပန္ေလသည္။
မြန္တို႕သည္ အျခားေသာေရွးေဟာင္း လူမ်ဳိးမ်ားနည္းတူ လက္ဦးအစတြင္ ကိုးကြယ္ယံု ၾကည္မူ၌ သဘာဝတရား၏ ထူးျခားခ်က္ အ့ံႀသဖြယ္အခ်က္အလက္မ်ားကို ေၾကာက္ရြံံ႕ၾကသျဖင့္ နတ္ ကိုးကြယ္မူကို ယုံၾကည္ခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္မွ ဟိႏၵဴဘာသာအယူဝါဒနွင့္ ဗုဒၶအယူဝါဒမ်ားကို ဆက္လက္ လက္ခံလာၾကသည္။
ဗုဒၶပယူဝါဒကို ေလးေလးနက္နက္ လက္ခံယုံၾကည္ၾကေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕မြန္တို႕သည္ နတ္ကိုးကြယ္မူကို ယခုတိုင္ဆက္လက္ ဆက္ခံလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္အခ်ဳိ ႔ မြန္တို႕သည္ ပဋိသေႏၵတည္စအခ်ိန္တြင္၊ ကင္ပြန္တပ္ရာတြင္၊ လူပ်ဳိဝင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ နတ္တို႕က ၾကည့္ရွေစာင့္ေရွာက္ရန္ နတ္တို႕အား ပူေဇာ္ပြဲကို ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။
မမာမက်န္းျဖစ္ေပၚလာ ေသာအခါတြင္လည္း နတ္တို႕က ကူညီကုသေပးရန္ နတ္ကျခင္းအမူကိုလည္း ျပဳလုပ္ၾကေလ သည္။
မြန္လူမ်ဳိးတို႕ကို အုပ္စုသံုးခုခြဲျပီး မြန္ဒိုင္ ၊ မြန္ဒ ၊ မြန္ည ဟူ၍ ေခၚဆိုကာ
မြန္ဒိုင္မွာဒဂံု ဟံသာဝတီတြင္ ေနထိုင္ေသာမြန္ျဖစ္ျပီး ကိုးကြယ္ေသာနတ္မွာ အုန္းသီးနတ္ဟူ၍ သတ္မွတ္ၾက ေလသည္။
မြန္ဒ မွာပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ေနထိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကျပီး နတ္အဝတ္အစားကို သိမ္းဆည္းထား ျပီး ကိုးကြယ္သူမ်ားဟု ဆိုေလသည္။
မြန္ည အုပ္စုမွာ မုတၱမ ေဒသတြင္ေနျပီး နတ္အိမ္ေဆာက္၍ နတ္ကိုးကြယ္ေသာ သူမ်ားဟု သတ္မွတ္ၾကေလသည္။
အုပ္စုသံုးစုလံုးမွ မြန္တို႕သည္မိမိတို႕နတ္မ်ားကို ကိုးကြယ္သည့္အေလ်ာက္နတ္ကေသာအခါတြင္လည္း အတူတူေလာက္ပင္ကၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။
မြန္နတ္ပြဲတြင္ အနည္းဆံုးနတ္အမ်ဳိး (၃၀)ေလာက္ရွိေလည္။ အခ်ဳိ႕နတ္ပြဲအမ်ဳိးေပါင္း (၁၀၀) အထိနတ္မ်ားလည္း ရွိသည္ဟုဆိုေလ သည္။
နတ္ဆုိင္းတီးရာတြင္လည္း နတ္တစ္မ်ဳိးနွင့္ တစ္မ်ဳိးမတူသကဲ့သို႕ ဆိုင္းတီးလံုး တီးကြက္ မွာလည္း မတူသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ နတ္တစ္မ်ဳိးအတြက္ ဆိုင္းတစ္မ်ဳိးတီးေပးရသည္ဟု ဆုိ လိုသည္။
မြန္ပံုျပင္တြင္ ေတြ႕ရွိရေသာ ဦးရွင္ၾကီး (နာဲဒေကာင္ပိုန္) နတ္နွင့္ ပဲခူး ဟံသာဝတီသမိုင္းတြင္ ေတြ႕ရွိရေသာ နံကရိုင္းနတ္တို႕သည္ မြန္နတ္မ်ားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း
ယခုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာ တစ္ျပည္လံုးေလာက္တြင္ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ျခင္းခံရေသာ နတ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။
နံကရိုင္းနတ္ဆို သည္မွာ အသားမင္းသားအား ၾကည့္ရွူေစာင့့္ေရွာက္ထားေသာ ကြ်ဲေပါင္းငါးရာတ့ို၏ အၾကီးအကဲ ကြ်ဲမၾကီး ေသဆံုးၿပီးေနာက္ နတ္ၿဖစ္ေနသည္ကိုဆိုလိုသည္။
ပထမတြင္နံကရုိင္းကြ်ဲမ နတ္အား တစ္နွစ္တစ္ခါ ပူေဇာ္ပြဲျပဳလုပ္ရာတြင္ ကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို သတ္ျဖတ္ျပီး ပူေဇာ္ၾကေလသည္။
ေနာင္ေသာအခါကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို ပူေဇာ္ရန္ အေျခအေနမေပးေသာ အခါ၌ နံကရိုင္းနတ္ကို ပူေဇာ္ေလ့ရွိေသာမြန္တို႕ကကြ်ဲအစား ငါးရံတစ္ေကာင္ကိုယူျပီး နဖားထိုးကာ ၊ ကြ်ဲသ႑ာန္ျပဳလုပ္ ျပီး ပူေဇာ္သည္ကို ငါးရ႕ံနဖားထိုးနတ္အား ပူေဖာ္သည္ဟူ၍ ေခၚေဝၚၾကေလသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ငါးရံ႕နဖားထိုးျပီးနတ္ပူေဇာ္သူမ်ားကို မြန္အဆက္အႏြယ္မ်ား ဟူ၍ သတ္မွတ္ၾကေလသည္။
နုိင္ထြန္းသိန္း၏ မြန္အေႀကာင္းသိေကာင္းစရာ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။
Credit to မြန္တုိ႔ဌာေနရာမည.
No comments:
Post a Comment